Ο Θεόδωρος Βουλγαρίδης δολοφονήθηκε εν ψυχρώ στο Μόναχο στις 15 Ιουνίου 2005 από την τρομοκρατική οργάνωση NSU. Είχε ανοίξει μόλις δύο εβδομάδες πριν το δικό του κατάστημα κλειδιών στην Trappentreustraße και κανείς δεν φανταζόταν τότε πως θα γινόταν στόχος ενός ρατσιστικού εγκλήματος.
Είκοσι χρόνια μετά, η οικογένειά του εξακολουθεί να αγωνίζεται όχι μόνο για τη μνήμη του, αλλά και για τη δικαιοσύνη.
Την Κυριακή στις 12 το μεσημέρι, στο Stachus του Μονάχου, θα πραγματοποιηθεί επετειακή εκδήλωση τιμής στη μνήμη του.
Η κόρη του, Λίνα Βουλγαρίδη, μιλά στην εφημερίδα tz και ανοίγει την καρδιά της.
«Δεν έχει γίνει ουσιαστική πρόοδος – τίποτα δεν ξεκαθαρίστηκε»
Η ίδια εξηγεί πως για την οικογένειά της, η ημέρα μνήμης είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα απλό τελετουργικό. Είναι μια κραυγή προς την κοινωνία και το κράτος.
«Είναι πολύ σημαντικό να θυμόμαστε. Αλλά εξίσου σημαντικό είναι να διαδηλώνουμε πως η υπόθεση παραμένει ανοιχτή. Η λεγόμενη ‘διερεύνηση’ είναι ανεπαρκής. Δεν γνωρίζουμε γιατί επιλέχθηκε ο πατέρας μου, ποιος έδωσε την εντολή, ποιο ήταν το κίνητρο. Είκοσι χρόνια μετά, αυτά τα ερωτήματα δεν έχουν απαντηθεί».
Η Λίνα αναφέρεται με ιδιαίτερη οργή στον ρόλο των γερμανικών αρχών και κυρίως του Verfassungsschutz (Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Προστασίας του Συντάγματος): «Δεν εμπιστευόμαστε τα πορίσματα. Πιστεύουμε πως αν δεν υπήρχε πίεση από την κοινωνία, τίποτα δεν θα γινόταν. Κι εμείς, ως οικογένεια, προσπαθούμε να ενισχύσουμε αυτή την πίεση».
Η θλίψη που δεν άφησαν να εκφραστεί
Αναφερόμενη στη δική της προσωπική εμπειρία, η Λίνα περιγράφει τη βαθιά ψυχολογική επίδραση της δολοφονίας και κυρίως της ενοχοποίησης των θυμάτων από τα γερμανικά μέσα ενημέρωσης: «Η κάλυψη των γεγονότων ήταν σοκαριστική. Δεν μας άφησαν να πενθήσουμε. Έπρεπε να αποδείξουμε ότι ο πατέρας μας δεν ήταν εγκληματίας, δεν άξιζε την καχυποψία. Αυτό μας στέρησε χρόνια πένθους. Μας έκλεψαν τη δυνατότητα να θρηνήσουμε όπως έπρεπε».
Σε μια ιδιαίτερα φορτισμένη αναφορά, θυμάται πώς, στα 15 της, είχε ρωτήσει τη μητέρα της: «Μήπως δεν ήξερα ποιος ήταν ο πατέρας μου;» – ένα ερώτημα που γεννήθηκε από την αρνητική εικόνα που προωθούσαν τότε τα ΜΜΕ.
Αυτό, όπως τονίζει, την πλήγωσε βαθιά και την απομάκρυνε από τη φυσική διαδικασία πένθους.
Μνήμη και ζωή: μια τελετή με χρώμα και μουσική
Παρά τον πόνο, η οικογένεια του Θεόδωρου Βουλγαρίδη δεν περιορίζεται μόνο στη θλίψη. Η εκδήλωση της Κυριακής θα έχει μουσική, χορό και θετικό χαρακτήρα.
«Ο πατέρας μου αγαπούσε τη ζωή. Δεν θέλουμε να περιοριστούμε στο θρήνο. Θέλουμε να τον θυμόμαστε όπως ήταν: χαρούμενος, ζωντανός, φωτεινός».
Για τη Λίνα και την οικογένειά της, το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: Η μνήμη δεν είναι παθητική. Είναι ενεργή απαίτηση για δικαιοσύνη. Και όσο δεν υπάρχει πλήρης διαλεύκανση, δεν υπάρχει και ειρήνη.
