Η αντίστροφη μέτρηση για την απόφαση σχετικά με μια πιθανή Ολυμπιακή υποψηφιότητα του Μονάχου έχει ξεκινήσει.
Μέχρι την Κυριακή, οι κάτοικοι θα πρέπει να απαντήσουν στο ερώτημα «OlympiJA ή NOlympia», δηλαδή αν η πόλη πρέπει να διεκδικήσει ξανά τη διοργάνωση των Αγώνων.
Η συζήτηση είναι έντονη και βαθιά πολιτική: για άλλους, οι Ολυμπιακοί αποτελούν μοναδική ευκαιρία για επενδύσεις σε υποδομές, για άλλους ένα ρίσκο με αβέβαια οφέλη.
Τα επιχειρήματα των υποστηρικτών
Οι υπέρμαχοι της διοργάνωσης υποστηρίζουν ότι μόνο με τους Ολυμπιακούς μπορεί να κινητοποιηθεί το κράτος και η ομοσπονδία για να χρηματοδοτήσουν μεγάλα έργα αστικής ανάπτυξης:
- νέες κατοικίες στο βορειοανατολικό τμήμα της πόλης, κοντά στο Daglfing,
- την επέκταση της γραμμής U4,
- και τον βόρειο σιδηροδρομικό δακτύλιο (S-Bahn-Ringschluss Nord), ένα έργο που συζητείται εδώ και δεκαετίες.
Ο Αντρέας Χάας, εκπρόσωπος του Δήμου Μονάχου, δηλώνει πως τα περισσότερα έργα ήδη υπάρχουν στον αστικό σχεδιασμό, αλλά χρειάζονται επιπλέον χρηματοδότηση: «Με την υποστήριξη του ομόσπονδου κράτους και του ομοσπονδιακού προϋπολογισμού, πολλά από αυτά θα μπορούσαν να υλοποιηθούν πολύ νωρίτερα. Χωρίς Ολυμπιακούς, ίσως κάποια να καθυστερήσουν ή να μη γίνουν ποτέ.»
Ο οικονομολόγος Κλάους Βόλραμπε από το Ινστιτούτο ifo υποστηρίζει την ίδια θέση: «Οι Ολυμπιακοί δημιουργούν πρόσβαση σε χρηματοδοτικά εργαλεία που δεν θα υπήρχαν διαφορετικά. Μπορείς να επενδύσεις κεφάλαια που υπό άλλες συνθήκες δεν θα είχες.»
Οι πολίτες αμφισβητούν: «Χρειάζεται Ολυμπιάδα για να φτιαχτεί ένας ποδηλατόδρομος;»
Στις δημόσιες συζητήσεις, πολλοί πολίτες εκφράζουν σκεπτικισμό για το αν τέτοια έργα πράγματι εξαρτώνται από τη διοργάνωση.
Στην πλατφόρμα BR24, χρήστες όπως ο elvisfan γράφουν: «Χρειάζεται Ολυμπιάδα για να κατασκευαστεί ένας ποδηλατόδρομος ή ένα πάρκο; Εμείς φτιάξαμε έναν χωρίς!»
Η Chrissy_t_c ζητά από τα ΜΜΕ να εξηγήσουν γιατί τα έργα αυτά θεωρούνται εφικτά μόνο μέσω των Ολυμπιακών: «Υπάρχουν ειδικά κονδύλια που δίνονται μόνο τότε; Και αν ναι, γιατί;»
Οι συγκρίσεις με το 1972
Ο Ντάνιελ Γκρομότκα από το Δημοτικό Γραφείο Σχεδιασμού και Στατιστικής θυμίζει ότι και το 1972, πολλά έργα –όπως η U-Bahn και το Ολυμπιακό Πάρκο– υπήρχαν ήδη στα σχέδια.
«Η διοργάνωση έδωσε τότε ώθηση να ολοκληρωθούν γρήγορα και με υψηλή ποιότητα. Το Ολυμπιακό Πάρκο παραμένει έως σήμερα σύμβολο αυτής της εποχής και της προόδου που έφερε.»
Οι ειδικοί θεωρούν ότι το ίδιο φαινόμενο θα μπορούσε να επαναληφθεί: ακόμα κι αν τα έργα προϋπήρχαν, η Ολυμπιακή πίεση χρονοδιαγράμματος θα τα έκανε πράξη.
Οι επιφυλάξεις των αντιπάλων
Οι αντίπαλοι της διοργάνωσης, όπως ο Τόμπιας Ρουφ από την ÖDP/Μünchner Liste, θεωρούν τα επιχειρήματα υπερβολικά αισιόδοξα: «Τα έργα του μετρό δεν είναι εφικτό να ολοκληρωθούν σε τόσο σύντομο διάστημα. Και οι περιοχές για το Ολυμπιακό Χωριό είναι ήδη δεσμευμένες για κατοικίες — με τους Ολυμπιακούς απλώς θα καθυστερήσουν.»
Σύμφωνα με τον Ρουφ, οι κατοικίες των αθλητών θα πρέπει να ανακαινιστούν μετά τους Αγώνες, καθυστερώντας έτσι τη δυνατότητα για πραγματική στέγαση οικογενειών.
Οικονομική βιωσιμότητα και κόστος
Από πλευράς Δήμου, η θέση είναι καθαρή: η πόλη δεν θα υπερβεί τα όριά της.
Ο εκπρόσωπος Χάας αναφέρει: «Υπολογίζουμε ότι μεγάλο μέρος των δαπανών θα καλυφθεί, όπως στο Παρίσι, έως και 95% από εισιτήρια, τοπικούς χορηγούς και τη συνεισφορά του ΔΟΕ, που έφτασε τα 1,23 δισ. ευρώ.»
Τα έργα υποδομής θα επιβαρύνουν περισσότερο τους κατοίκους, ωστόσο η χρηματοδότηση μπορεί να γίνει με επιχορηγήσεις από ομοσπονδία και κρατίδιο, καθώς και με ιδιωτικές επενδύσεις.
Η πόλη σχεδιάζει να κατανεμηθεί το κόστος σε μια δεκαετία, μειώνοντας έτσι την πίεση στα δημόσια οικονομικά.
